Κοίτα Την Καμπούρα Σου... Μπορεί Να Έχεις Κρύψει Τις Αξίες Σου Μέσα Της

Όσο και άν δεν αρέσει η πικρή... αλήθεια σε ορισμένους διπλανούς, αθόρυβους - θορυβώδεις οδοιπόρους... δεν παύει να είναι μία και μοναδική.

Η Ανασφάλεια του ευατού σου σε οδηγεί σε κινήσεις περιορισμένης εκτίμησης δεδομένο ότι τα ίδια σου τα βήματα είναι κουτσά, το ίδιο το εγώ σου είναι μικρό, το ίδιο σου το ύψος είναι κοντό, τα ίδια σου τα λόγια είναι φτωχά.

... Είναι όμως γεμάτη η τσέπη σου, και όλα φαντάζουν αλλιώς στο μυαλό σου.

Η ανικανότητα χειρισμού υποθέσεων σε οδηγεί μικρέ και ασήμαντε άνθρωπε σε δρόμους κατηγορίας, παρά σε δρόμους συζήτησης.

Ο εγωισμός σου είναι πιο ψηλός απο το ανάστημα σου αφού το ύψος σου το έχασες όταν ήσουν μικρός - μικρή...

Πότε κοιτάχτηκες τελευταία φορά στον καθρέφτη και τι άραγε είδες.

Τι είναι αυτό που είδες

Αυτό που είσαι ή αυτό που νομίζεις πώς είσαι.

Χαρακτηρισμοί και προσβολές απλώνεις σαν κόκκινο χαλί στο πέρασμα σου.

Ανοχές και λάθη του εαυτού σου συγκρούονται με μηδενικές ανοχές στους άλλους.

Σε ποιό νησί εγκατέλειψες τις βασικές αξίες σου και σε ποιά πρωτεύουσα ξυπόλητε άνθρωπε συνάντησες τις οπτικές σου, ακαλλιέργητες ανασφάλειες.

Έλα όμως που η ριμάδα η καμπούρα στον άνθρωπο κρύβεται στην πλάτη και είναι δύσκολο να την δεί κάποιος.

Μόνο όταν τον βαρύνει στο πέρασμα του χρόνου θα αναζητήσει απο τον ευατό του τα λόγια εκείνα που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους, και τους γιατρούς.

Αν αντί να ασχολούμαστε με το τι φοράει ο διπλανός, με το αν έχει τατουάζ ή σκουλαρίκια καθόμασταν να διαβάσουμε τι συμβαίνει στον κόσμο· αρχίζαμε να αναπτύσσουμε κριτική σκέψη και να βελτιωνόμαστε σαν άνθρωποι ο πλανήτης αυτός θα ήταν ένα πολύ καλύτερο μέρος για να ζεις. 

Κάποιος είχε πει το εξής φοβερό: «Όλοι κουβαλάμε μία καμπούρα. Αλλά είναι πίσω μας και δεν τη βλέπουμε. Μπορούμε λοιπόν να δούμε μόνο την καμπούρα του μπροστινού, και να την κρίνουμε, ξεχνώντας τη δική μας» (ή κάπως έτσι, το πιάσατε το ζουμί).

Δε διαφωνώ. Έχουμε πλέον τόσο επιδέξια μάθει να κρύβουμε τα δικά μας ελαττώματα και αδυναμίες, που σχεδόν τα έχουμε ξεχάσει. Δεν μας αγγίζουν πλέον, και όποτε κάποιος πάει να μας τα θυμίσει, ορμάμε να τον φάμε, σαν τα σκυλιά.

Έχουμε γίνει «άξιοι» και «σωστοί» κριτές του άλλου, σαν να έχουμε σπουδάσει κοινωνιολογία, ψυχολογία και όλα όσα θα χρειάζονταν για να κάνει κανείς μία σωστή εκτίμηση του ποιον έχει απέναντί του.

Και φυσικά, λες κι έχουμε όλη την εμπειρία ζωής που απαιτείται, όλο το «ψήσιμο» που χρειάζεται για να «κόψεις φάτσες», ακόμα κι αν είμαστε πολύ νέοι. Ξέρουμε εμείς!