Παρέα Με Το Νού Μέσα Απο Μια Βόλτα Με Το Σώμα Στο Λιμάνι Του Ηρακλείου

 

Απογευματινή βόλτα στο παραλιακό τμήμα της πόλης του Ηρακλείου ανηφορίζω με αφετηρία το καφέ Μαρίνα πρός το ενετικό λιμάνι και διασχίζουμε την οδό Μπάι πάς.

Καλοκαίρι στην Κρήτη που κλέβει μέρες και νύχτες  και ζεσταίνει σώματα, ψυχές διατηρώντας ακόμα ζωντανές τις καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Θάλασσα γυαλί που λέει και σε ένα τραγούδι του ο Γιάννης Χαρούλης.

Υγρασία που κατάπιε την θάλασσα και τον ουρανό και πάντρεψε στην ίδια πινελιά το απέραντο μπλέ που μας χάρισε ο θεός.

Ορίζοντας που χάθηκε στην άπνοια και απορρόφησε την άκρη του κόσμου εκεί που χάνεται το καράβι, εκεί που τελειώνει το μάτι να βλέπει , εκεί που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις, στο άγνωστο...

( Κάθε βελτίωση της κοινωνίας ξεκινάει με την βελτίωση του ατόμου ) 

γράφει μια ξύλινη πινακίδα ακουμπισμένη και κουρασμένη δίπλα στο φρούριο Κούλες.

Στην παραλία που αρκετές δεκαετίες πρίν ο Ηρακλειώτης έριχνε βουτιές.

Σκουπίδια, πλαστικά, περιττώματα, στον πολυσύχναστο δρόμο ή καλύτερα στην πιο υγιή λεωφόρο της πόλης την οδό Μπάι πάς .

Βόλτα δίπλα στην θάλασσα στο λιμάνι του Ηρακλείου, με εικόνες και ερεθίσματα πολλά για να αντλήσεις σκέψεις στενόχωρες, αλλά και αισιόδοξες.