Τα Όμορφα Ξέγνοιαστα Καλοκαίρια Των Παιδικών Μου Χρόνων

 

Είναι μερικές φορές που αναπολώ τα ευχάριστα παιδικά χρόνια, τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια, που περιμέναμε να κλείσουν τα σχολεία να πάμε διακοπές. Τότε μαζευόμασταν δυο οικογένειες μαζί με τα ξαδέρφια μου και φεύγαμε για Σαλαμίνα.

Απο τις 15 Ιουνίου κάθε τι είχε την αξία του και την ιεροτελεστία του, Η προετοιμασία των βαλιτσών, ο αποχαιρετισμός και η οπτική της πόλης του Ηρακλείου μέσα απο το τότε πλοίο της γραμμής.

Τα Κνωσός και Φαιστός των μινωικών γραμμών και Ρέθυμνο και Κάντια της ΑΝΕΚ.
Ημασταν σε περίοδο διακοπών, πλήρη ευτυχία και όνειρα για το πώς θα αξιοποιήσουμε το καλοκαίρι μας.
Προορισμός μας πρώτος, ήταν η Αθήνα όπου και θα μέναμε λίγες ημέρες στο σπίτι του Θείου και Νονού μου στο Περιστέρι.

Μαγικές στιγμές. η καμπίνα στο πλοίο, το οποίο γυρνούσαν όλο το βράδυ , κάθε του γωνιά. ο φόβος των γονιών να μην πέσουμε απο το κατάστρωμα.

Ο συμπαθητικός καβγάς για το ποίος θα κοιμηθεί στο πάνω κρεβάτι της κουκέτας μιας τετράκλινης καμπίνας. η πρωινή μας άφιξη στον Πειραιά που μας έβρισκε ξύπνιους και η αστείρευτη όρεξη μας να συνεχίσουμε μέχρι το βράδυ  με ιδέες και βόλτες.





Παραμονή για λίγες ημέρες στην ανυπόφορη απο ζέστη Αθήνα που όμως δεν μας επηρέαζε στο να θέλουμε να κατέβουμε στο κέντρο, να πάμε στην ομόνοια, να επισκεφτούμε τον Λαμπρόπουλο ή το Μινιόν, να πάμε στον εθνικό κήπο.

Αλλος κόσμος, άλλα πρόσωπα, άλλα μέρη.

Τι να πρωτοθυμηθώ και να ξεδιπλώσω στο πάνελ των αναμνήσεων μου, τα κίτρινα ταξί, τα αυτοκίνητα που δεν βλέπαμε στο Ηράκλειο, τα λεωφορεία που είχαν άλλα χρώματα και πολλά απο αυτά ήταν νέας τεχνολογίας.
Το κλασικό κίτρινο τρόλει με το συρματόσχοινο που του έδινε κίνηση απο το ρεύμα.

Περιμέναμε να ανέβουμε στην Αθήνα για να ανεβωκατεβαίνουμε τις κυλιόμενες σκάλες της ομονοίας.

Τότε υπήρχε το βίντεο και τα βίντεο κλάμπ φύτρωναν σαν μανιτάρια σε κάθε γειτονιά.
Υπήρχε βίντεο στο σπίτι και έτσι τις άλλες ώρες που δεν βολτάραμε βλέπαμε ταινίες και ησυχάζαμε. 

Το βραδάκι μας πήγαιναν βόλτες άλλοτε με τα πόδια σε κάποιο διπλανό πάρκο στους Αγίου Αναργύρους ή στον Αγιο Ιερόθεο, και άλλοτε κατεβαίναμε Πασαλιμάνι για να μυρίσουμε θάλασσα και να φάμε ψαράκι.

Τα επαρχιωτάκια  των αρχών της δεκαετίας του 1980 που η Αθήνα τους φαινόταν μαγική... και ίσως εκείνα τα χρόνια να ήταν.

Μετά απο κάποιες ημέρες φεύγαμε για την Σαλαμίνα στο νησάκι που είναι δίπλα και πολύ κοντά στο Πειραιά.
Πέραμα Παλούκια με καραβάκι, σε μια εντυπωσιακή διαδρομή για εμάς τα παιδιά, γιατί ξαναμπαίναμε σε πλοίο.

Αν πέρναμε το αυτοκίνητο μπαίναμε στα μεγάλα ξεσκέπαστα ανοικτού τύπου φέρυ μπότ, ή αν πηγαίναμε χωρίς αυτοκίνητο στην αρχή πέρναμε τα παλιά ξύλινα μικρά καραβάκια που ένιωθες τον θόρυβο ων μηχανών μέσα στην ψυζή σου και το νερό μέσα απο τα μιρά παράθυρα να φτάνει στο ύψος σου.

Ακόμα θυμάμαι τα μεγάλα καθίσματα πολυθρόνες σε στύλ λεωφορείου που είχαν.

Τα ξέγνοιστα απλά καλοκαίρια μου, με μπανάκι 2 φορές την ημέρα, αφού το εξοχικό ήταν 200 μέτρα απο την θάλασσα, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να πηγαίνουμε το πρωί και το απόγευμα για μπάνιο.

Τα μεσημέρια να τρώμε καρπούζι, να παίζουμε στον κήπο, να κάνουμε επιδείξεις καράτε στην ταράτσα, και ζούμε το όνειρο.

Δεν θέλαμε πολλά τότε, δεν είχαμε πολλά τότε, η τηλεόραση δεν ήταν πρώτη επιλογή, αν και χαρακτηριστικά θυμάμαι κάθε Κυριακή να βλέπω θέλοντας και μή... την εκπομπή Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα με χορούς και έθιμα τόπων.

Καλοφαγάς και Μερακλής ο Νονός μου καλή του ώρα... στο ψαράκι ήταν δάσκαλος, στις πικάντικες πιπεριές φίλος, Μυτιληναίος στην καταγωγή με το ουζάκι του απαραίτητο στην παρέα του.





Πάμε για φαγητό έλεγε το βράδυ πάμε στα παλούκια ή να πάμε πίσω απο την Φανερωμένη σε ένα καλό φίλο να πιούμε ένα ούζο.
Πλούσια η Ελληνική γλώσσα αλλά να περιγράψει τις εικόνες , τα χρώματα, τις μυρωδιές που θυμάμαι είναι δύσκολο.

Χωρίς φόβο και με λιγότερα αυτοκίνητα περπατούσαμε μόνοι μας τότε, μιλούσαμε σε αγνώστους και δεν φοβόμασταν.

Καλοκαίρι στην Σαλαμίνα με παρέα ή χωρίς , με αχινούς να ψαρεύονται και να  τους γευόμαστε, με πολύ θάλασσα, με γέλιο, με διάθεση, με Ανθρώπους που αγαπούσα, με την παιδική μου αθωότητα.

Έπαιρνα την κιθάρα μου μαζί απο το Ηράκλειο και έπαιζα στην παρέα ή προσπαθούσα άλλοτε μόνος να μάθω κάτι καινούργιο.
Το σχολείο φάνταζε μακρινό, η επιστροφή δεν ήταν στις σκέψεις του μυαλού.

Ερχόταν όμως και εκείνη η ώρα και ο κομπός έδενε το στομάχι, οι εικόνες λιγόστευαν, τα τελευταία βράδια που ήξερα ότι θα ξαναεπιστρέψουμε στο Ηράκλειο, δεν κοιμόμουν,Πλησίαζε το τέλος του καλοκαιριού και η επιστροφή στην καθημερινότητα ήταν αναπόφευκτη.

Στα καλοκαίρια των αναμνήσεων μου κυριαρχούν πιό πολύ τα όμορφα και εκεί θα μείνω, και εκεί θα ήθελα να ξαναγυρίσω.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ