Ο σπουδαίος καλλιτέχνης Γιώργης Παπουτσάκης ή Πετροψαράς από τον Μοχό

Ο σπουδαίος καλλιτέχνης Γιώργης Παπουτσάκης ή Πετροψαράς από τον Μοχό του δήμου χερσονήσου.

Είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω, να κάνουμε κουβέντες, να πιούμε μια τσικουδιά.

Γνωριστήκαμε και πολλές φορές σμίγαμε στην πλατεία του χωριού Μοχός αλλά και σε μικρά γλεντάκια που έδεινε το παρόν ώς θεατής, δεδομένο ότι είχε πολλά χρόνια να πιάσει την λύρα και να παίξει λόγω της υγείας του που τον ταλαιπωρούσε.

Τον εκτιμούσα και με εκτιμούσε πάντα με χαμόγελο στα χείλη τον συναντούσα με την βραχνάδα της φωνής του και με αργό ρυθμό μου φώναζε όποτε με έβλεπε...

Αντώνη ήντα κάνεις έλα να σε δώ λίγο.

Πολλές ιστορίες που διηγήθηκε απο την ζωή του απο τα χρόνια που βρισκόταν και εκείνος πάνω στο πάλκο και διασκέδαζε τον κόσμο.

Απο τα χρόνια του στρατού, απο την καθημερινότητα που στο πέρασμα των δεκαετιών άλλαξε, και δυσκόλεψε .

Αλλίως διασκεδάζαμε εμείς τότες σας μου έλεγε, ότι κάναμε το κάναμε για εμάς δεν καταλαβαίναμε ότι ήμασταν λυράρηδες και λαουτιέρηδες .

Είχα την τυχή να γνωρίσω το γίο του Μανόλη αλλά και τον εγγονό του που με σεμνότητα και με ζεστασιά μου μίλησαν πολλές φορές και αυτοί για τον Πετροψαρά.

Λένε ότι απο κάθε Ανθρωπο κάτι παίρνεις.

Γυρνώντας χρόνια πίσω τις αναμνήσεις μου θυμάμαι που με είδε στην πλατεία του Μοχού να πίνω τον καφέ μου και πλησιάζοντας με μου είπε... Αντώνη σου αρέσει ο Μοχός βλέπω πολύ έρχεσαι

Ναι του λέω μου αρέσει και ειδικά η πλατεία του και η ζωή που έχει.

Γνωρίζεις μου λέει πόσους έχει παντρέψει αυτή η πλατεία 

Ερχονται μένουν με το στόμα ανοικτό και μετά σιγά σιγά γνωρίζουν και τα στενάκια με τα ερειπωμένα σπίτια.

Γνωρίζεις μου λέει πόσους έχει ταίσει αυτή η πλατεία...

Καλός άνθρωπος οικογενειάρχης θα τον θυμάμαι πάντα γελαστό, ο θεός να αναπαύσει την ψυχή του και να δίνει δύναμη στην οικογένεια του να τον θυμάται με χαρά.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΜΟΧΙΑΝΟ ΓΙΑΝΝΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ

 Τραγουδιστής τσ’ Αγάπης, ο λυράρης της  χαράς

είν’ ο Γιώργης  Παπουτσάκης, ο γνωστός  ‘’Πετροψαράς’’….!

Και τσι πέτρες να ‘ρωτήξεις θα σου ‘πούν ότι τον ξέρουν

γιατί όντε παίζει λύρα και αυτές μαζί χορεύγουν

Προπαντώς στον πηδηχτό ‘ντου λές και δίνει προσταγή

στην καρδιά την ξελογιάστρα και τα πόδια οδηγεί

[..και συνθέμελη κουνιέται κυκλορυθμικά  η γή..!!!]

Απ’ τα παιδικά ‘ντου χρόνια όπου μουσική  γροικούσε

πήγαινε κι’ αφουγραζόταν, το μυαλό του εκεί κολλούσε

κι’ όσο ο καιρός περνούσε πλήθαινε και το μεράκι

μέχρι που το εδικό ‘ντου επουσούνισε λυράκι.!

Όταν το σχολειό ‘ξαργούσε κι’ ήταν μοναχός στο σπίτι

και εθώριε πως η Μάνα με τον Κύρη ότι λείπει

[εμαντάλωνε την πόρτα, ετζεμπέρωνε τον σύρτη.]

Εις την κάμερα την μέσα πήγαινε να μην γροικάτε

αλλα μυστικό ταλέντο μοναχό ΄ντου μαρτυράτε

Από  την κρυψώνα βγάνει, το λυρί και το δοξάρι

απ’ τον γιό του ‘’Αροδάκο’’τον Κωστή το είχε πάρει

[ και το είχε φυλαγμένο μη το πάρουνε χαμπάρι..]

Μοναχός του προσπαθούσε τις χορδές να συντονίσει

σε χαμηλωμένους τόνους τον σκοπό να ξεκινήσει

Κι’ ότι είχε απ’ τους άλλους με το νού συγκρατημένα

άρχιζε  και μάθαινέ ‘ντα, ήπαιζέ’ντα ένα – ένα

Αλλα  πόσο να κρατήσει το μεράκι ‘ντου κρυμμένο

μέχρι που μιά ‘μέρα βρήκε το λυράκι ‘ντου σπασμένο…

Όμως δεν τον μεταπείθουν ούτε η γνώμη ‘ ντου αλλάζει

βρίσκει απ’ τον ‘’Χριστογιάννη’’άλλη λύρα κι’ αγοράζει

Μα πολύ καιρό και τούτη δεν στεργιώνει όπως κι’ η άλλη

τρίτη λύρα αγοράζει απ ‘ τον γέρο ‘’Πορτοκάλη’’.!

Είχε πλέον μεγαλώσει, ήτανε δεκαοκτάρης

κι’ άντε τώρα να μπορέσεις το λυράκι να του πάρεις…….

 1957  Λαχανάς…ο Πετροψαράς με τον Γιάννη του Μηνά φαντάροι

Τις δικές του τις παρέες άρχισε να σχηματίζει

και με θάρρος και άέρα κάθ’ αργά να ‘ξεπορτίζει

Να πηγαίνει εις τα σπίτια απου το ‘νε προσκαλούσαν

φίλοι και γνωστοί παρέα κι’ όλη νύχτα εγλεντούσαν

Είχε γίνει πλέον άντρας και ισότιμα μετείχε

πρόβλημα απ’ τους ανθρώπους τους δικούς δεν υπήρχε

Ίσα – ίσα που κι’ οι ίδιοι τό ‘χανε κρυφό καμάρι

να γροικούν καλές κουβέντες για τον γιό τους το λυράρη.!

Ο ‘’Κουρουπαντώνης’’ ήταν Προτομάστορας ετότες

όλοι εκεί εστηριζόταν.. πάνω στις δικές του νότες

Τα τραγούδια κι’ οι σκοποί ‘ντου είχανε δικό τους χρώμα

ως τα σήμερα υπάρχουν και χορεύονται ακόμα

Χάρις του ‘’Πετροψαρά’’ τον ζήλο, αλλα και την μαεστρία

που συνέχισε να γράφει την δική ‘ντου Ιστορία.!!

Πετροψαρας…Σιφογιωργάκης 

Στου χωριού τα πανηγύρια που δεν ήτανε και λίγα

άμα βάλεις και δυό – τρία που γινόταν στην Σταλίδα

[ του ‘’Πετροψαρά το χρώμα έχουνε και την σφραγίδα.!]

Πανηγύρι δίχως λύρα δεν γινότανε ετότες

ευκαιρία εγυρεύγαν να γλεντίσουν οι αγρότες

Τις σκολάδες αποσπέρας τις δουλειές τους σταματούσαν

και την χάρη των Αγίων που γιορτάζανε τιμούσαν

Απ’ τις εκκλησιές πορίζαν πρίν το ‘’δι’ ευχών’’να ‘πούνε

και σε παραδίπλα χώρους ξεκινούσαν να γλεντούνε

Όλοι κάτι εκρατούσαν να προσφέρουνε στον Άγιο

να τους δώσει ευλογία μα και στην ζωή κουράγιο

Είχανε και το καλάθι με καλούδια γεμισμένο

να ταϊσουν να ποτίσουν εδικούς τους μα και ξένο

Καταγής καθίζαν όλοι και γινόταν μιά παρέα

ευχολόγια ανταλάζαν λόγια όμορφα κι’ ωραία

Και γεμίζαν τα ποτήρια με τα γηγενή ποτά τους

εκερνούσανε και ‘πίναν και γελούσαν και τ’ αυτιά τους.!

Δεν αργούσε’νε το κέφι να φουντώσει να σκορπίσει

το λαγούτο και η λύρα είχε  ήδη ξεκινήσει

[ κι’ αδιάφορο κανένα δεν μπορούσε να αφήσει.!]

Από τσι πετροκαθίστρες ένας – ένας σηκωνόταν

και εις του χορού τον κύκλο χέρι – χέρι επιανόταν

Κι’ εκαμάρωνε κι’ ο Άγιος χορευτές μα και λυράρη

‘’π’ εν χορδαίς και εν οργάνοις’’του τιμούσανε την χάρη

Ήταν εθιμοτυπία τότες καθιερωμένη

στου χωριού τα πανηγύρια νά’νε όλοι καλεσμένοι

Και κανείς πιστός δεν είπε όχι εις τις ξεφαντώσεις

μιάς και τζάμπα ήταν όλα δεν ζητούσαν να πληρώσεις

Με τα λίγα υπάρχοντά τους που καλαθοκουβαλούσαν

φτάνανε για να κεράσουν όλους που γλεντοκοπούσαν

Αφιλοκερδώς επαίζαν κι’ οι οργανοπαίχτες όλοι

ξέχωρη στο νόημά της ήτανε η κάθε σκόλη

Αφορμή για να γιορτάσουν στους αγρούς και στις πλατείες

στα βουνά και στα λαγκάδια, όπου υπήρχαν εκκλησίες

Και να σμίξουνε ανθρώποι απου δεν πολυθωριούνται

που για άλφα – βήτα λόγους στην αμοναξιά ‘ντους κλειούνται

Και να πάρουν μιά ανάσα ν’ αλαφρώσει η ψυχή τους

απ’ τα βάσανα που δέρνουν μέρα – νύχτα το κορμί τους

[ προπαντώς οι ποιό μεγάλοι πού ‘χουν μείνει μοναχοί τους..!!!]

Σπανίως  σπίτι θα βρεθεί να μην έχει καλέσει

τον Γιώργη τον ‘’Πετροψαρά’’ για πάρτη τους να παίξει

εις των παιδιών τους τις χαρές, για εις τις εδικές τους

για  εις τις ονομαστικές, προσωπικές γιορτές τους

Κι’ εκείνος δεν αρνήθηκε ποτέ την προσφορά του

ήταν τιμή ως έλεγε, συγχρόνως και χαρά του

Και δεν χάλασε χατήρι σε κανένα συντοπίτη

έτρεχε με προθυμία εις το εορτάζων σπίτι

αφιλοκερδώς και τζάμπα, ότι φάνε κι’ ότι πιούνε

τσι φτωχολογιάς τα γλέντια  το μυαλό σου ξεγελούνε.!

Ήταν  όλοι αδελφωμένοι στην χαρά μα και στον πόνο

ήθη κι’ έθιμα κρατούσαν αναλίωτα στο χρόνο

Είχαν χάρες οι ανθρώποι και περίσσευμα ψυχής

κι’ ενωμένοι προσπερνούσαν τις προκλήσεις τσ’ εποχής..!

Μονιασμένοι ζούσαν όλοι έριδες μαλιές δεν είχαν

ούτε και ζηλοφθονίες μεταξύ τους δεν υπήρχαν

Αγνοούσανε το χρήμα, όχι πως τους ενοχλούσε

μα γιατί η ανθρωπιά τους πάνω απ’ όλα υπερτερούσε

Κι’ ένοιωθε ο ‘γείς τον άλλο και κανένας δεν αρνιόταν

όταν την βοήθειά του ο πλησίον χρειαζόταν

Όπως ‘μπόριε ο καθένας συμμετείχε στον αγώνα

και τον άγραφο τηρούσαν της φιλανθρωπιάς κανόνα

Που εκφράζεται συνήθως με τα συναισθήματά τους

και τον νοιώθεις να σ’ αγγίζει όταν βρίσκεσαι κοντά τους

Είναι αύρα, είναι χάδι, είναι αναπνιά ζωής

που πηγάζει απ’ τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής..!!!

[ Σε μιά  τέτοια κοινωνία έτυχε να μεγαλώσει

ο ‘’Πετροψαράς ‘’ ο Γιώργης και την αύρα της να νοιώσει.! ]

Ήκαμε και κυνηγάρης…στα βουνά και στα λαγκάδια

Εις τις κάμπους λαγωνάρης…πετροπερδικάς στα πλάγια

Το ‘’Πετροψαράς’’ αλήθεια…δεν κατέχω τι δηλώνει

ούτε ξεψαρίζει δύχτια…ούτε ξέρει ν’ αγκιστρώνει

[..ίσως νά’ταν τσι στεριάς…κάποτες καλός ψαράς..!!!]

Πετροψαράς...Μπέμπης.

  Απο τον γάμο του Πετροψαρά.... 

 Ο γιος του Μανόλης  και τα εγγόνια του που είναι άξιοι συνεχιστές του έργου του.