Όταν ήμασταν παιδιά και παίζαμε στην όαση

 

Η Όαση των παιδικών μας χρόνων, το πάρκο που σαν παιδιά παίζαμε με ξεγνιασιά έχει κρατήσει μόνο το όνομα του. Την δεκαετία του 1980 υπήρξε ένας σπουδαίος χώρος αναψυχής και πρασίνου που αποτελούσε πόλο έλξης χιλιάδων Ηρακλειωτών .

θυμάμαι την Μητέρα μου να φτιάχνει ένα ταπεράκι με σάντουιτς, τυρί, ψωμί αγγουράκια και μια πορτοκαλάδα βιοχύμ όταν το τρέξιμο και η κούραση μας ένακε να κάνουμε διάλλειμα απο το παιχνίδι.

Ακόμα θυμάμαι τα χρώματα και τους ήχους της Όασης των δικών μου παιδικών χρόνων.

Παιδικές χαρές και παιδότοποι εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν, μπορεί να μας άφηναν να παίζουμε στις αλάνες και στις γειτονιές του κόσμου... αλλά οργανωμένα με κούνιες, τραμπάλες, τσουλήθρες και το γυριστίρι που έλεγα μόνο στην όαση και στο πάρκο Γεωργιάδη είχαμε.

Η Οαση υπήρξε ένας χώρος ασφαλής για τα παιδιά, που πρόσφερε παιχνίδι στους μικρούς και ξεκούραση στους μεγάλους αφού τότε οι γονείς αν και άγνωστοι μιλούσαν μεταξύ τους.

Ενα απο τα σημαντικότερα όμως που πρόσφερε η Οαση των παιδικών μας χρόνων και με λυπεί όποτε το σκέφτομαι, είναι τα ζώα που φιλοξενούσε στους χώρους της.

Μπαίνοντας και κατεβαίνωντας τα σκαλάκια θυμάμαι ττην τετράγωνη στέρνα - λίμνη με τα ψαράκια και το συντριβάνι στην μέση. τις πάπιες που είχε αριστερά, τα Ελάφια που υπήρχαν απέναντι κάτω απο τον Προμαχώνα και πηγαίναμε να τα ταίσουμε.

Στην μεγάλη ευθεία που  υπήρχε πάνω απο το πάρκο θυμάμαι κολλητά στα Ενετικά τείχη τους χώρους ... όπως ήταν διαμορφωμένοι τότε ( Σαν κλουβιά ) με διάφορα ζωάκια.

Μαιμουδάκια που έβγαζαν το χεράκι τους και τους δίναμε γαριδάκια, πάντα με τον φόβο απο την επισήμανση της Μαμάς... να προσέχουμε να μην μας πίασουν το χέρι.

Ποιός δεν θυμάτε τα περιστέρια, τις κότες , τα κουνελάκια και βέβαια τους Γυπαετούς που υπήρχαν, δυστυχώς όχι στο φυσικό τους περιβάλλον.

Βράδιαζε και εμείς ακόμα στην Όαση είμασταν, με πολλές παρακινήσεις κάποια στιγμή φεύγαμε και γυρνούσαμε στο σπίτι για το καθιερωμένο βραδυνό μπάνιο .

Γυρνούσαμε όμως χορτασμένοι με απλά πράγματα.

40 χρόνια μετά αναζητώ και προσπαθώ να φέρω στην μνήμη μου εκείνες τις εικόνες της ξεγνοιασιάς, της απλότητας της ανεμελιάς.

Επισκέφτηκα με την κόρη μου πλέον σαν πατέρας και εγώ την Οαση των παιδικών μου χρόνων και η στενοχώρια γέμισε την ψυχή μου, σκουριασμένα σίδερα, σκουπίδια, συνθήματα παντού, σπασμένα παγκάκια, με νέας γενιάς τσουλήθρες και κούνιες, αλλά άδειες.................

Προσπαθούσα να εξηγήσω στην 7,5 χρονών κόρη μου την Αίγλη εκείνης της εποχής που ήμουν και εγώ παιδι όταν με έφερνε η Γιαγιά στην Οαση και ξάφνου μετά απο μια μικρή διήγηση - μεταφορά εικόνων προς τα 7,5 χρονών ματάκια της, είδα την θλίψη της μα συνοδεύεται απο την ερώτηση της,

 Γιατί Μπαμπά τα χάλασαν όλα αυτά

Γιατί Μπαμπά τα ζωάκια έφυγαν, δεν τα τάιζαν....

Γιατί Μπαμπά δεν τα πρόλαβα εγώ όλα αυτά......

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΟΑΣΗΣ 

ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ