Ο Μιχάλης Ναλετάκης Θυμάται Την Θητεία Του Στο Οχηματαγωγό Ηράκλειο Το Έτος 1965

 ΤΟ ΑΤΥΧΟ Ο/Γ 'ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ' 

ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΠΑΡΚΑΡΑ ΣΑΝ ΔΟΚΙΜΟΣ ΤΟΝ ΟΚΤ. 1965

Μια συγκλονιστική ανάρτηση έκανε το βράδυ της Τετάρτης 10 Μαίου 2017 ο Μιχάλης Ναλετάκης στο προσωπικό του προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο Φέισμπουκ.

Ο Γνωστός παλιός Ηρακλειώτης με τις αμέτρητες αναμνήσεις και με την ανεξάντλητη διάθεση για μικρές στιγμές ζωής, που η εξέλιξη της τεχνολογίας τον ( οδήγησε ) να εκμεταλλευτεί την επικοινωνία με το φέισμπουκ και να μοιραστεί μαζί μας παλιές φωτογραφίες, Ανθρώπων, τοπίων και μικρές ιστορίες που για τους περισσότερους ήταν άγνωστες.

Επικοινωνήσαμε μαζί του και με χαρά μας επέτρεψε την δημοσιοποίηση της ανάρτησης του, όπου και τον ευχαριστώ προσωπικά ( Αντώνης Γενναράκης )

Ήταν κάποια Κυριακή απόγευμα του 1965 όταν πρωτομπάρκαρα στο F/B «ΗΡΑΚΛΕΙΟ». Με υποδέχθηκε ο λοστρόμος Θεόδωρος Μαγιάφης και ο Τρίτος, Δημήτριος Τσαγκαράκης από την Αγία Βαρβάρα, οι οποίοι με οδήγησαν στην καμπίνα που θα ήταν το σπίτι μου για λίγο καιρό . Η καμπίνα βρισκόταν στο πίσω κομοδέσιο - όπου βρισκόταν και το Νοσοκομείο - το οποίο χρησίμευε σαν αποθήκη, κυρίως σωστικών μέσων, την καμπίνα αυτή την μοιραζόμουν με τρία άλλα άτομα , τον Άγγελο ένα καλό παιδί λίγο κοντούλη αλλά διάολου κάλτσα, ένα παιδί από την Κεφαλονιά συνομήλικο μου, και ένα γνωστό μου από το Ηράκλειο τον Τσαίνη το Γιώργο.

Άλλαξα ρούχα και φόρεσα τα ρούχα της δουλειάς. Ο επίσημος τίτλος ήταν Δόκιμος Πλοίαρχος κι αυτό μ’ απάλλασσε από ορισμένες δουλειές κάπως επικίνδυνες, όπως το κρέμασμα στα πλαϊνά του πλοίου για εξωτερικό βάψιμο και εργασία πάνω στον πάκτωνα.

Καινούργιος και άπειρος όπως ήμουν, προσπαθούσα να προσφέρω ό,τι μπορούσα και να προσαρμοστώ στη νέα μου δουλειά. Μ’ έβαλαν στο κυρίως γκαράζ κι η δουλειά μου ήταν - τουλάχιστον στην αρχή - να κατευθύνω τα φορτηγά, ώστε να παρκάρουν όσο πιο κοντά γινόταν και συγχρόνως να υπάρχει χώρος για διάβαση μεταξύ τους. Μετά από δύο ώρες το πλοίο ξεκίνησε για Πειραιά κι εγώ αισθανόμουν ότι ένας νέος θαλασσόλυκος γεννιόταν στο Εμπορικό Ναυτικό.

Το πλοίο απομακρύνθηκε απ’ την αποβάθρα, αφού το πλήρωμα του γκαράζ έκλεισε τον καταπέλτη που βρισκόταν στο πλάι του καραβιού, ενώ στη συνέχεια επάνδρωσε την πλώρη και την πρύμνη για να φροντίσει τα σχοινιά και την άγκυρα. Εμένα μ’ έστειλαν στην πλώρη και, σαν καινούργιο, μου ανέθεσαν το διακόπτη της λεγόμενης μπόμπας, δηλαδή το μηχανισμό που βιράρει την άγκυρα ενώ δυο μεγάλες ανέμες βοηθούν στο μάζεμα των κάβων, συνήθως το καράβι έμπαινε στην λεκάνη με το ανάποδα, φουντάριζε τις άγκυρες και σιγά σιγά ερχόταν πίσω και έδενε με την πλώρη να ‘βλέπει’ τον βορρά έτσι το φεύγα ήταν εύκολο λύναμε, βιράραμε τις άγκυρες και στρίβοντας δεξιά βλέπαμε την μπούκα του λιμανιού...................

Συνεχίζει να θυμάται και να αφηγείται ο Μιχάλης Ναλετάκης

Αν και έχουν περάσει πολλα χρόνια από την ημέρα του πολύνεκρου ναυαγίου του 

Ο/Γ ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το απόγευμα της εβδόμης Δεκ.1966 που ξεκαπέλωσα τους πλωριούς κάβους του Ο/Γ για το στερνό του ταξίδι έτσι σήμερα θα ήθελα να παραθέσω μερικές αναμνήσεις από την εποχή εκείνη σαν μνημόσυνο στους φίλους μου και τους υπόλοιπους ανθρώπους που χάθηκαν εκείνο το βράδυ.
Διευκρινίζω ότι το καιρό εκείνο υπηρετούσα την θητεία μου σε ένα μικρό πετρελαιοφόρο του τότε ΒΝ ,τον ΠΡΟΜΗΘΕΑ το οποίο για λόγους ασφαλείας έδενε έξω από τον Ναύσταθμο δυτικά της πολιτικής προβλήτας ενώ τα οχηματαγωγά και τα φορτηγά έδεναν ανατολικά.
Μέρα παρά μέρα λοιπόν είχα επαφή με τους παλιούς μου συναδέλφους ενώ ο μάγειρας ο Μαστρο Νικόλας ο Λυμπερατος επέμενε να μου κάνει το τραπέζι οπότε βρισκόμουν στο καράβι.

Ο άνθρωπος αυτός λόγω της ονομαστικής του εορτής είχε μείνει στο Πειραιά ανεπίσημα και φερόταν σαν αγνοούμενος μέχρι που βγηκε στις εφημερίδες και διέλυσε την παρεξήγηση, επίσης σώθηκε ο καλός μου φίλος ο ¶γγελος Καμπούρης καθώς και ο υπολοστρομος ο Γκόπας, ενώ μέσα στους χαμένους ήταν και ένας χρυσός άνθρωπος ο ανθυποπλοίαρχος Δημήτριος Τζαγκαράκης από την Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου ο οποίος όπως έχω αν αναφέρει μου έμαθε πολλά πράγματα.
Η γενική εκτίμηση ήταν ότι δεν υπήρχε κίνδυνος για το τεράστιο σκάφος, διότι το μέγεθος, η κατασκευή, η ταχύτητα και γενικά όλα τα πρωτόγνωρα προσόντα που διέθετε έναντι των μέχρι τότε σκαφών και των μετασκευασμένων πετρελαιοφόρων του Ευθυμιάδη του έδιναν μια αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας και κανείς δε θα μπορούσε να σκεφθεί ότι αυτό το μεγαθήριο ήταν δυνατό να κινδυνέψει. Πολλές φορές μάλιστα, όταν ταξιδεύαμε με κακοκαιρία -πράγμα που συνέβαινε τακτικά- το πλήρωμα το απολάμβανε, γιατί παρά τα εφτά και τα οκτώ μποφόρ, το πλοίο ταξίδευε με τη σιγουριά που του έδινε ο όγκος του.

Υπήρχαν φήμες ότι το πλοίο άνοιξε και ότι το τσιμέντο ταχείας πήξεως που υπήρχε στο κήτος επιτάχυνε τη βύθιση του πλοίου. Αυτό, τουλάχιστον κατά την προσωπική μου γνώμη, ήταν λάθος, το ξέρω γιατί, σαν μέλος του πληρώματος, είχα κατέβει πολλές φορές στο κύτος- από τις ανθρωποθυρίδες του γκαράζ- για συντήρηση και βάψιμο των τοιχωμάτων με το ειδικό κατράμι που χρησιμοποιείται γι’ αυτή τη δουλειά και δεν είχα δει τουλάχιστον σε εκείνο το μέρος μπαλώματα τσιμέντου.
Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ο καταπέλτης του οποίου οι τέσσερις μεντεσέδες έκοβαν και κολλιόνταν συνέχεια με αποτέλεσμα μετά από λίγο να μην κλείνει τελείως.

Οταν μιλούσα με τον λοστρόμο Θεόδωρο Μαγιαφη απο τον Πειραιά μου θύμιζε την αγωνία εκείνης της βραδιάς , με προτροπή του αρχιλογιστή και πολλών οδηγών είχε ανέβει στη γέφυρα και προσπάθησε με τους υπόλοιπους αξιωματικούς να πείσουν τον καπετάνιο να μειώσει ταχύτητα διότι πολλά φορτηγά είχαν μετακινηθεί και είχαν πάθει ζημιές αλλά αυτός δεν έκοβε ταχύτητα με αποτέλεσμα να πέσει το λευκό Bussinagπάνω στο καταπέλτη να τον παρασύρει στη θάλασσα γεγονός που ήταν η αρχή του τέλους για το σκάφος.

Στους αδικοχαμένους εκείνου του ναυαγίου.

Μιχάλης Ναλετακης.
ΥΓ ο λοστρομος Θοδωρος Μαγιαφης πεθανε τον περασμενο Ιουνιο σε ηλικια 87 ετων