Του Ραβδιστή - Του Κωστή Φραγκούλη

 Του ραβδιστή

Μια χήρα δεκαχτώ χρονώ του ραβδιστή τζη λέει:
- Τα κατσουνολοϊδια σου θα τα παραχρουσώσω,
Να κάμω ντέμπλες μάλαμα κατσούνες με τ’ ασήμι,
Και σένα ολόχρυσο σκουτί και τσόχινο τακίμι.
Γιατί οντέ βγεις στη λιανολιά να τη μορφοραβδίσεις,
Ρίχνεις την πάσα κατσουνιά βροχή μαργαριτάρια!
Με κάθε ξιπολόϊσμα καρύδια με το μέλι.

Κι όντο δα στέσεις ποταμό τσ’ ελιές να μου λιχνίσεις,
Πετάς με κάθε χαχαλιά τση πόλης τα πετράδια.
Κι οντέ κινήσει η φάμπρικα κι η πέτρα να γυρίζει
Και παλαμίζεις τον καρπό και σφίγγεις – ω χαρώ σε!
Δρώνει τ’ αρδάχτι που βαστάς κι η μανιβέλα τρίζει
Το πλακωτάρι σε δειλιά κι ο μποτζαργάτης τρέμει
Και χοχλακά ανεβάλλουσα το λάδι στη τζισβέρα.
Φραγκούλης Κωστής, Τα δίφορα, 1961 Ηράκλειο