Ο Γεώργιος Ι. Μαρκόπουλος Με Καταγωγή Απο Την Ιεράπετρα

 Ο Γεώργιος Ι. Μαρκόπουλος (Ιεράπετρα, 8 Αυγούστου 1904 – 29 Ιουνίου 1992) ήταν Έλληνας δικηγόρος, ο οποίος υπηρέτησε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ως νομάρχης επί 13 συνεχόμενα χρόνια. Εκτός από την κοινωνική του δράση, άφησε σημαντικό συγγραφικό έργο, με άξονα την ιστορία της Ιεράπετρας.

Απέκτησε πτυχίο από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών του οποίου ήταν και διδάκτωρ. Η δικηγορία του ξεκίνησε από την ηλικία των 24 ετών. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του μερίμνησε για την ίδρυση συλλόγων και μέλημά του ήταν η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ήταν πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Ιεράπετρας (Προστασίας τοπικών δικαίων), που είχε συσταθεί το 1924 και πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου Πρασίνου, που ιδρύθηκε το 1925 από νεολαίους της πόλης. Εκλεγόταν συνεχώς πρόεδρος του συλλόγου ως το 1936. Ανάμεσα στις δραστηριότητες του συλλόγου ήταν η δενδροφύτευση με αρμυρίκια από τη Ρόδο, η δημιουργία πάρκου στην πλατεία και το παρτέρι, στο χώρο όπου χτίστηκε το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Τέλος, ο Γεώργιος Μαρκόπουλος χρημάτισε και μέλος του συμβουλίου του Ωδείου Ιεράπετρας (ο μουσικός σύλλογος ιδρύθηκε το 1929).

Το Νοέμβριο του 1934 με ομιλία του συμπαραστάθηκε στο συλλαλητήριο των αγροτών του Λασιθίου, διαμαρτυρόμενος για την εγκατάλειψή του από τις αρχές, τονίζοντας ότι και εκείνος ο νομός είχε τη θέση του στην ελληνική επικράτεια. Εξέδωσε την εφημερίδα "Νέος Αγών", για την οποία ο Μαρκόπουλος διώχθηκε από το τότε καθεστώς. Τελικά το τυπογραφείο κατασχέθηκε και το 1941 ο Μαρκόπουλος φυλακίστηκε. Δύο χρόνια αργότερα διέφυγε στη Μέση Ανατολή μαζί με συναγωνιστές του και ονομάστηκε υποπλοίαρχος δικαστικός έναν χρόνο πριν τελειώσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Κατά την περίοδο υπουργίας του Σοφοκλή Βενιζέλου στο υπουργείο Ναυτικών, ο Μαρκόπουλος έγινε σύμβουλός του. Το 1946 δικηγορεί στην Ιεράπετρα και την επόμενη χρονιά διορίστηκε Νομάρχης Λασιθίου. Ωστόσο απολύθηκε λίγο μετά επειδή δεν είχε συμμορφωθεί "με τις υποδείξεις εξωκυβερνητικών και παρακρατικών οργανώσεων" . Μερικά χρόνια αργότερα, το 1956, έγινε, με το θεσμό των υπηρεσιακών Νομαρχών, Νομάρχης Ευρυτανίας και εν συνεχεία Νομάρχης Πρεβέζης (26.2.1960-23.12.1963) και Νομάρχης Χανίων (ως το 1967). Η θητεία του στις νομαρχίες χαρακτηρίστηκε ως άριστη από το υπουργείο Εσωτερικών. Το 1967 αποχώρησε λόγω ηλικίας.

Το 1951 ταξίδεψε στις ΗΠΑ, ως απεσταλμένος από το υπουργείο Τύπου. Κατά την περίοδο της χούντας ο Γεώργιος Μαρκόπουλος έκανε αποχή από κάθε κυβερνητική δραστηριότητα, καθώς αντιτάχθηκε στο καθεστώς.

Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 ήταν υποψήφιος βουλευτής Λασιθίου με την Ένωση Κέντρου- Νέες Δυνάμεις, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί, συγκεντρώνοντας 2.967 σταυρούς προτίμησης

Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Μαρκόπουλος και μητέρα του η Καλλιόπη, εγγονή του καπετάν Φραγκιού Τσαντηράκη. Ο αδερφός του, Δημήτριος Μαρκόπουλος υπηρέτησε με επιτυχία ως Δήμαρχος Ιεράπετρας, από το 1951 ως το 1961. Ο Γεώργιος Μαρκόπουλος παντρεύτηκε (1938) την Ειρήνη Αεράκη από τη Σητεία και απέκτησαν 4 παιδιά, ανάμεσα στα οποία και ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος. Τα άλλα τρία παιδιά είναι η Δήμητρα, ο Μάνος (Διοικητής του Νοσοκομείου της Ιεράπετρας την περίοδο 2011-13) και ο Μάριος.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν συνταξιούχος δικηγόρος και συνέχιζε να γράφει. Πέθανε στις 29 Ιουνίου 1992 και κηδεύτηκε την Τρίτη 30 Ιουνίου 1992 στην Ιεράπετρα

Ο Μαρκόπουλος έγραψε λαογραφικά και λογοτεχνικά έργα. Αρκετά από αυτά δεν εκδόθηκαν, ενώ σε αρκετές τοπικές εφημερίδες δημοσιεύτηκαν δικά του χρονογραφήματα. Κύκνειο άσμα του μπορεί να θεωρηθεί το έργο "Γεράπετρος και Γεραπετρίτες" (1981). Εκδόθηκαν επίσης τα έργα του:

• Η Εκκλησία της Ιεράπετρας
• Μινωική Δημόσια Οικονομία
• Νείλος Νταμηλάς
• Ο Γιαννικοδάσκαλος
• Το πέρασμα του Ναπολέοντα στην Ιεράπετρα