Μοιάζει Στο Χρόνο Η Ζωή Μου, Αυθαιρεσία - Της Ζωής Δικταίου

Σπονδή στον Βάκχο »

Λάδι σε μουσαμά

Σπύρος Τρούσας

Μοιάζει στον χρόνο, 

η  ζωή μου, αυθαιρεσία.

Χάνονται οι νύχτες…

Πού να βρω μιαν ευκαιρία

να με κρατήσεις αγκαλιά,

να μού μιλήσεις…

Τα χείλη αυτά, με ποιο κρασί 

να τα μεθύσεις;

Αύριο θα είναι

η ψευδαίσθηση ωραία.

Αύριο, ο Έρωτας

σαν πράξη τελευταία.

Αύριο, ο Θάνατος

στα χέρια μου παιχνίδι.

Αύριο, πες  μου,

σ’ αγαπώ, καλό ταξίδι.

Μοιάζει με όνειρο τρελό

η ευτυχία.

Περνά η Ζωή…

Άνεμος είναι μακρινός,

μια στο κενό και μια στο φως,

ακροβασία!

Τι να σου πω, πώς να το πω,

δεν βρίσκω λέξεις.

Αύριο, φεύγω

σ’ αγαπώ, μην επιτρέψεις

να ξεχαστώ

σαν μιαν ασπρόμαυρη

παλιά φωτογραφία,

σαν του σχολειού

τα σκονισμένα τα βιβλία.

Απόψε πέφτει

στην καρδιά μου η σιωπή

με δίχως λόγια,

πόσα, αχ πόσα σου έχω πει…

Γερνούν οι μνήμες,

γέρνουν θύμησες στο χώμα,

μα πάντα μένουν

μυστικά στο ίδιο σώμα.

Μπρος στον καθρέφτη

από συνήθεια μοναχή

ποιαν αφουγκράζομαι 

αόρατη ενοχή;

Ν’ ακολουθώ.

Μιας  άλλης  νύχτας τα σημάδια.

Να υφαίνω φως

απ’ της Ζωής τ’ άγρια σκοτάδια.

Να ονειρεύομαι

ένα σου γέλιο τού Σεπτέμβρη.

Και να ξυπνώ…

Στην παγωνιά κάποιου Δεκέμβρη.

Αύριο εν ονόματι  της  Αγάπης

Ζωή  Δικταίου

Κέρκυρα  3  Φλεβάρη του  2000

Καίω  την  αγάπη  στ’ άστρο  σου…