Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη – στο θέατρο

 Προετοιμάζοντας μία θεατρική παράσταση μέσα στην καραντίνα

-Χριστίνα, τέλη του Οκτώβρη θα κάνει πρεμιέρα στα Χανιά το έργο «Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη στο δρόμο της αναζήτησης», με δική σου σκηνοθεσία. Μέχρι σήμερα έχεις σκηνοθετήσει δύο δικά σου έργα, τα οποία είχαν έναν μεγάλο βαθμό δυσκολίας στην προετοιμασία τους καθώς ήταν δραματοποιημένη ποίηση. 

Τα έργα αυτά απέσπασαν πολύ θετικά σχόλια από τους φίλους του θεάτρου που τα παρακολούθησαν. Τώρα κάνεις ένα νέο βήμα σκηνοθετώντας το έργο ενός άλλου συγγραφέα. Τι ήταν αυτό που σε άγγιξε σε αυτό το κείμενο; Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πάρεις την απόφαση να το σκηνοθετήσεις;

-Από μόνο του το κείμενο του Χρήστου Τσαντή είναι μία πρόκληση, θεματολογικά, εννοιολογικά, ηθικά, συναισθηματικά. Το έργο πραγματεύεται υπαρξιακά ζητήματα, τα οποία έτσι κι αλλιώς με ενδιαφέρουν και με αντιπροσωπεύουν και επίσης αυτό το έργο συνδυάζει πολλές όμορφες πτυχές, ξεχασμένες εποχές ή περιόδους, όπως είναι η παιδικότητα, η εφηβεία, εποχές που υπήρξαμε ερωτευμένοι και εποχές που υπήρξαμε απελπισμένοι, εποχές που ο άνθρωπος ναυάγησε ηθικά, συναισθηματικά, οικονομικά, αξιακά, εποχές που αναπτερώθηκε το ηθικό του! Είναι ένα κείμενο τόσο σύγχρονο, τόσο σημερινό, κι αυτό με έκανε να ασχοληθώ μαζί του. Είναι ένα ανθρωποκεντρικό κείμενο που η ενασχόληση μου μαζί του είναι μία ευτυχής συγκυρία, ιδίως τώρα!

 – Ποιος είναι ο πυρήνας του έργου, το θέμα του;

– Χωρίς να θέλω να δώσω πολλές πληροφορίες, θα πω λίγα πράγματα. Πυρήνας είναι ο σκοπός της αναζήτησης. Αυτό από μόνο του δίνει πολλά, νομίζω.

 -Ποιοι είναι οι βασικοί ρόλοι;

-Είναι 4 οι βασικοί ρόλοι. Είναι ο μικρός πρίγκιπας, τον οποίο υποδύεται ο Νίκος Μοτάκης, ο Καπετάν Μιχάλης, που τον υποδύεται ο Κωνσταντίνος Μπενιουδάκης, ο Ζορμπάς, τον οποίο υποδύεται ο Κωσταντίνος Μαρκάτος και ο Παπά-Φώτης (βασισμένος στη φιγούρα του μαχητή ιερέα από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»), που τον υποδύεται ο Δημήτρης Σόρκος. Οι ήρωες φεύγουν απ’ τα βιβλία τους και ανταμώνουν σε ένα καινούργιο έργο, σε μια νέα σύνθεση, καθώς το λουλούδι του μικρού πρίγκιπα μαραίνεται και ο κόσμος κινδυνεύει. Οι ήρωες του Καζαντζάκη δεν θα μπορούσαν να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Φεύγουν απ’ τα βιβλία τους για να βοηθήσουν.

 –Πόσο καιρό προετοιμάζεστε γι’ αυτό το έργο;

-Ξεκινήσαμε τον Ιανουάριο μέσα από πολλές δυσκολίες. Συνεχίσαμε να κάνουμε πρόβες και μέσα στην καραντίνα, υπό νέες συνθήκες φυσικά. Δώσαμε βάρος στην ανακάλυψη των ηρώων, στη φιλοσοφία τους, και προσπαθήσαμε να κρατηθούμε στο στόχο μας αξιοποιώντας διάφορες εφαρμογές ακόμα και εξ αποστάσεως. Ήταν ιδιαίτερη εμπειρία αυτή, θα έλεγα. Από τη μία πλευρά είχαμε πολύ δυνατές στιγμές και από την άλλη όλα αυτό που συνέβαινε δημιουργούσε μία συναισθηματική σύγχυση, γιατί το θέατρο θέλει τους ηθοποιούς να είναι πάρα μα πάρα πολύ κοντά. Αυτό, βέβαια, δεν μπορούσε να γίνει εξαιτίας της καραντίνας, όμως λόγω του κειμένου και της διάθεσης των συμμετεχόντων ψυχικά και συναισθηματικά ήμασταν κοντά παρά τα εμπόδια που επέτρεπαν τη φυσική συνάντηση.

 -Και μόνο γι’ αυτό το γεγονός είσαστε αξιέπαινοι! Όταν κάποιος προσπαθεί να κάνει θέατρο μέσα σε συνθήκες εγκλεισμού, να προετοιμάσει μια θεατρική παράσταση που τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι τελικά θα πραγματοποιηθεί, πώς νιώθει απέναντι σε όλες αυτές τις δυσκολίες;

–Προσωπικά νιώθω τεράστια ευθύνη, ευθύνη που μου έχει προκαλέσει πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις, και νομίζω δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος που δοκιμάζομαι συναισθηματικά και υπαρξιακά μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση. Οπότε τα συναισθήματα είναι ιδιαίτερα, αμφιθυμικά, μοναδικά θα έλεγα, και άξια προς μελέτη και συζήτηση. Αλλά είμαστε ακόμη στο δρόμο. Θα μπορώ να πω περισσότερα όταν θα προκύψει και το αποτέλεσμα.

 –Όταν αποφάσισες να σκηνοθετήσεις το έργο και ξεκίνησες να δουλεύεις, υπήρχαν δυσκολίες που προέκυψαν από το κείμενο και πώς τις αντιμετώπισες;

-Όπως σας είπα προηγουμένως, για ένα διάστημα προετοιμαζόμασταν μέσω διαδικτύου, εξ αποστάσεως. Κάπως έτσι είχε γίνει η ανάλυση του έργου, των ηρώων. Δημιουργήθηκε ένας ερμηνευτικός όγκος, ο οποίος είναι απαραίτητος. Για μένα, πιο δύσκολη στιγμή ήταν η πρώτη φορά που βρεθήκαμε όλοι μαζί από κοντά, σε εξωτερικό χώρο, στο Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας, τηρώντας φυσικά όλα τα μέτρα προστασίας. Ήταν μυστήρια η κατάσταση αυτή, γιατί θέλαμε ν’ αγκαλιαστούμε, δεν αγκαλιαστήκαμε! Θέλαμε να φιληθούμε, δεν φιληθήκαμε! Έπρεπε να κάνουμε ασκήσεις εμπιστοσύνης και δεν μπορούσαν να γίνουν λόγω των συνθηκών και των μέτρων, βρισκόμασταν και σ’ έναν ανοιχτό χώρο, πράγμα που από μόνο του δημιουργεί αμηχανία, καθώς μας κοίταζαν οι περαστικοί και ρωτούσαν με απορία τι κάνουμε! Και τι ν’ απαντήσεις, τι να πεις; Υπήρχε μια σωματική και συναισθηματική αμφιβολία, που εγώ προσωπικά την παρομοιάζω με την εικόνα ενός νεαρού που ερωτεύεται για πρώτη φορά και δεν ξέρει πώς να φερθεί με το σώμα και με τις σκέψεις του. Τις θυμάμαι εκείνες τις μέρες, τις πρώτες μέρες που βρισκόμασταν σε ανοιχτό χώρο αμέσως μετά τον εγκλεισμό. Εικόνες αντιφατικές τελείως.

 –Δεν σταματήσατε να κάνετε όνειρα μέσα στην καραντίνα, να σχεδιάζετε και να παλεύετε για το στόχο σας. Μετά από όλα αυτόν τον κόπο, την προσπάθειά σας, τι πιστεύεις ότι θα κέρδιζε κάποιος παρακολουθώντας την παράστασή σας; Ο θεατής τι έχει να πάρει από μια τέτοια παράσταση;

-Όπως ήδη ανέφερα, το κείμενο του Χρήστου Τσαντή είναι πολύ δυνατό από μόνο του. Το κείμενο είναι λυρικό, ποιητικό και μας υπενθυμίζει τις αξίες, τους δεσμούς, μας υπενθυμίζει σημαντικές καταστάσεις που πρέπει να αναβιώσουν, κι όλα αυτά από μόνα τους θα βοηθήσουν τον άνθρωπο να δει, να θυμηθεί, να αναπτερωθεί το ηθικό του, να αφυπνιστεί ενδεχομένως, να κάνει μία ενδοσκόπηση. Όπως είπα και πριν είναι ένα κείμενο υπαρξιακό, που από μόνο του θα δώσει μια ωραία προίκα στον θεατή. Οι ηθοποιοί έχουν μία εξαιρετική ερμηνευτική ικανότητα, έχουν μεγάλη διάθεση να πειραματιστούν σε κάτι καινούργιο, και νομίζω ότι και από εικαστικής άποψης θα είναι κάτι συγκινητικό και ανθρώπινο. Έχει να δώσει πολλά! Η μουσική του έργου είναι εξαιρετική, μυσταγωγική! Είναι πρωτότυπη μουσική που γράφτηκε ειδικά για την παράσταση από τον Δημήτρη Ντρουμπογιάννη (πιάνο) και τον Ηλία Βλαμάκη (λύρα, κρουστά). Είναι ένα έργο που δεν ηλικία, έχει ήθος, σεβασμό, παιδεία, και μπορούν να τον παρακολουθήσουν θεατές ανεξάρτητα από ηλικία. Ένα έργο που αξίζει να μελετηθεί από πολλές. Για παράδειγμα, μπορεί να το πιάσει ένας δάσκαλος και να το αξιοποιήσει στην παιδαγωγική πράξη.

 -Και το έργο, αλλά και η δική σας προσπάθεια, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, πραγματικά στέλνει ένα μήνυμα…

 -Ναι, να μην χάνει ο κόσμος την ελπίδα του, να συνεχίσει να δημιουργεί υπό όποιες συνθήκες. Κανένας εγκλεισμός και καμία καραντίνα να μη βάζει φρένο στα όνειρα!

           Την παραγωγή της παράστασης κάνει η Ε.Ν.σταση τέχνης