Η Αποθυμιά Του Κωστή Φραγκούλη Που Έκανε Τραγούδι Ο Κωστής Μουντάκης

 

Στην εξοχή να σ’ έβρισκα μια μέρα που να βρέχει
και να ‘ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μη βρίσκεις,
μήτε δεντρό για να σταθείς γη δέτη ν’ αποσκιάσεις.
Ν’ αστράφτει ο Θιός και να βροντά να ρίχνει αστροπελέκι
και να φοβάσαι αμοναχή για να ’ρθω από κοντά σου
ν’ απλώσω το ρασίδι μου  τσοι δυό μας να τυλίξει,
να βγάλω το μαντήλι μου  στον ώμο σου να ρίξω
και το μεϊντανογέλεκο ζιπόνι να το βάλεις.
Να σ’ αγκαλιάσω μην εργάς κρυάδα μη σε πιάσει
κι τραχηλιά σου μη γραθεί κι ο κόρφος σ’ ανεδώσει.
Και μέσα στ’ αστραπόβροντο και τη βοή τ’ αέρα
η αναπνιά μας να σμιχτεί κι η εμιλιά να τρέμει.
Κι αν βλαστημήξω τον καιρό να μη μου το πιστεύψεις
καντήλια τάσσω των αγιώ, μέσα μου, να μη βριάσει…

Το τραγούδι «Βοσκαρουδάκι Αμούστακο» κυκλοφόρησε από το Ρεθεμνιώτη λυράρη Κωστή Μουντάκη στα μέσα της δεκαετίας του 1960 σε ένα δισκάκι βινυλίου 45 στροφών και είναι μια διασκευή του στο ποίημα του Κωστή Φραγκούλη (Ανταίου) με τίτλο «Αποθυμιά», μέσα από τη συλλογή με ποιήματα με γενικό τίτλο «Τα Δίφορα». 

Η μουσική είναι παραδοσιακή.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε από τη Μίνως (MINOS 5287) και είχε από τη μία πλευρά το «Βοσκαρουδάκι Αμούστακο» (Κοντυλιές Μυλοποτάμου) και από την άλλη το «Κρητικοπούλα μου» (Καλαματιανός). Αργότερα το τραγούδι αυτό ο Κωστής Μουντάκης το συμπεριέλαβε και σε δίσκο 33″, ενώ περίεχεται και σε συλλογές με τραγούδια του καλλιτέχνη.

Βοσκαρουδάκι Αμούστακο

Βοσκαδουράκι αμούστακο στ’ αόρη απού γυρίζω,
με το σεβντά σου, αγάπη μου, στέκω και ντουσουντίζω…
Να σ’ εύρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
μα να ’ν’ τόπος άβολος, σπηλιάρι να μην έχει.
Να ’ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορ’ αποσκιάσεις
και να φοβάσαι αμοναχή μη φύγω και με χάσεις.
Ν’ αστράφτει, να κουφοβρoντά, να ρίχνει κουκοσάλι
και ξεπαπούτσωτη να ’ρθεις στην εδική μου αγκάλη.
Ν’ ανοίξω το ρασούλι μου  να σε σφυχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γροικώ, τη μέση σου να πιάσω.
Να σου σκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου.
Να σε κρατώ και να γροικώ τσοι χτύπους τση καρδιάς σου.

Να λέω, Παναγία μου, ποτέ μην ξαστεριάσει
κι μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
ποιος βρίχνει τέτοιο θησαυρό και αφήνει να τον χάσει!
Ήλιος ποτέ μην ξαναβγεί, φεγγάρι μην απλώσει,
το μυστικό τσ’ αγάπης μας μην το ξεφανερώσει.