Δεν ξέρω τι με έπιασε στα ξαφνικά. Θυμάμαι τα χρόνια που ήμουνα παιδί

 Δεν ξέρω τι  με έπιασε στα ξαφνικά. Θυμάμαι τα  χρόνια που ήμουνα παιδί. Τότε που ο  κόσμος μου δεν είχε όρια, παρά  μόνο αυτά της φαντασίας ενός παιδιού.  Ανήκω στην  γενιά που  πρόλαβε τις αλάνες,  που πρόλαβε  την Καλοκαιρινου με  λίγα  αυτοκίνητα.  

Θυμάμαι τότε τον κυρ Κώστα τον κουλουρά να περνάει κάθε απόγευμα  κι  εγώ να τρέχω με  τ' άλλα  παιδιά με το δεκάρικο στο χέρι, τόσο έκανε το κουλούρι, αν θυμάμαι καλά.  Δεν θα  ξεχάσω   ποτέ το όχημα  του ένα παλιό καρότσι μωρού, με  κάτασπρες ρόδες, γεμάτο  με κουλούρια. 

Θυμάμαι που παίζαμε μπάλα και σαν πέφταμε κι ανοίγαμε το γόνατο   βάζαμε  χώμα πάνω   στην πληγή για να μη το δει η μάνα…Θυμάμαι τον δάσκαλο με τις βέργες πάνω στην έδρα  που  όταν ήθελε να σε ματσουκίσει, κι είχε διάθεση να το διασκεδάσει κιόλας σε  έβαζε να  

διαλέξεις αυτήν που θα σου μπλάβιαζε τα χέρια..

Θυμάμαι που  κατασκευάζαμε  τα πατίνια 

μας και τον κυρ Γιώργο με το συνεργείο  που φύλαγε  τα παλιά ρουλεμάν  σε ένα  κουτί σε   μια  άκρη για να πάμε εμείς να τα πάρουμε Θυμάμαι το  μαρτύριο της Κυριακής. Έβαζα  τα καλά μου ρούχα  για να  πάω εκκλησία  και μετά κατηχητικό… Θυμάμαι  ακόμα  το  πρώτο  μου ποδήλατο, ενα πράσινο Velamos! 

Θυμάμαι  επίσης τον  χωροφύλακα  τον  κυρ  Λευτέρη . Στεκόταν  στην  μέση  του  δρόμου  και μας κοίταζε πίσω από τα τεράστια φρύδια του  και  την μουστάκα  με  τα χέρια πίσω κι  άρχιζε τις απειλές:  μην  ακούσω κανέναν να  βρίζει  θα  τον  πάω  μέσα,  μην ακούσω  να 

φωνάζετε τώρα που είναι μεσημέρι, θα σας πάω μέσα!

Θυμάμαι την προσήλωση στο  ραδιόφωνο  για  να  ακούσουμε  τις νέες επιτυχίες  κι ύστερα πηγαίναμε στα δισκάδικα κι αποστηθίζαμε  τους στίχους  των τραγουδιών  που θέλαμε  να μάθουμε, από όσα εξώφυλλα  τους έγραφαν. Θυμάμαι  κι  εκείνο  το  παλιό  μπομπινό-

φωνο  το Grundig  και  τις  μουσικές εγγραφές που  κάναμε από  την εκπομπή του Γιάννη   Πετρίδη. Θυμήθηκα πολλά απόψε. Θυμήθηκα τα όμορφα, θυμήθηκα  και τ΄άσχημα.Έβαλα   τα άσχημα στην άκρη και κράτησα τα όμορφα. Μπορεί τότε  να μην  αγοράζαμε  τα παιχνί-

δια  μας  από το Τζάμπο, μπορεί τότε να μην είχαμε playstation  και  internet, αλλά  παίζαμε  

και διασκεδάζαμε. 

ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ 

Μπορεί  να μην  είχαμε  την δυνατότητα  του copy-paste  από  το google  αλλά  είχαμε  τις  εγκυκλοπαίδειες και την προσοχή  μας στραμμένη  σε  κάθε λέξη  που  έλεγε  ο δάσκαλος.  

Μπορεί να μην είχαμε παπούτσια  με  ειδικές αερόσολες  που  εχουν  εξελιχθεί σε  διαστημικά  εργαστήρια αλλά αυτό δεν μας εμπόδιζε να κλωτσήσουμε την μπάλα με τις Ελβιέλες. 

Θυμήθηκα  πολλά και αυτό που έμεινε από όλη αυτή την αναδρομή, είναι οτι πέρασα όμορφες στιγμές όταν ήμουν παιδί και κουβαλώ μέσα  μου εικόνες  που  θα  τις κουβαλώ  για  πάντα.  Εικόνες γεμάτες  με χρώμα, με γεύσεις και με αρώματα.  Οι  άσχημες  στιγμές μου  

σαν παιδί  μπορεί  να ήταν περισσότερες, αλλά  σε  καμία περίπτωση δεν έχουν την δύναμη να παραμερίσουν τις όμορφες γι' αυτό τώρα μοιάζουν ως ανύπαρκτες…

ΚΕΙΜΕΝΑ / ΦΩΤ. ΑΡΧΕΙΟ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ