Ιωάννης Ιωαν. Ταμιωλάκης ένας Κρητικός στο τιμόνι του μουσείου ύδρευσης Θεσαλλονίκης

 Ο Ιωάννης Ιωαν. Ταμιωλάκης γεννήθηκε στο χωριό Γαρίπα του Νομού Ηρακλείου στην Κρήτη το 1946. Τέλειωσε το Δημοτικό στο χωριό του το 1958 και το Α΄ Εξατάξιο Γυμνάσιο στο Ηράκλειο το1964.

Από το 1965 έως το 1967 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Αεροπορία ως χειριστής ασυρμάτου. Συγχρόνως με τη στρατιωτική του θητεία φοιτούσε και στην Υγειονομική Σχολή Αθηνών από όπου πήρε το πτυχίο του επόπτη Δημόσιας Υγείας το 1967.  Το 1978 πήρε το πτυχίο του τεχνολόγου Ιατρικών Εργαστηρίων από τη Σχολή Στελεχών Υγείας των Α.Τ.Ε.Ι. Θεσσαλονίκης  

Το 1968 προσλήφθηκε στον Οργανισμό Υδρεύσεως Θεσσαλονίκης μόνιμος υπάλληλος  Επόπτης Δημόσιας Υγείας στο Εργαστήριο Χημικού και  Υγιεινολογικού Ελέγχου, από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 2007 στην σημερινή Ε.Υ.Α.Θ. Ήταν επίσης με απόφαση του Δ/ντος Συμβούλου της Ε.Υ.Α.Θ από το 2004 Γενικός Υπεύθυνος του Μουσείου Ύδρευσης.

Το 1985 μετά από άοκνες προσπάθειες έρευνας πέντε ετών, κάτω από αντίξοες συνθήκες  εξέδωσε την Ιστορία της Ύδρευσης της Θεσσαλονίκης από τον Εκδοτικό οίκο University StudioPress της Θεσσαλονίκης,.   

Το 2002 εξέδωσε το βιβλίο με τίτλο «Εξυγίανση  του πόσιμου νερού» από τις εκδόσεις Αθ. Αλτιντζή που ήταν σχετικό με το κύριο αντικείμενο της εργασίας του στον ΟΥΘ και ΕΥΑΘ. Το βιβλίο αυτό ήταν το απόσταγμα της επί 35 χρόνια εμπειρίας του στην  εξυγίανση – χλωρίωση του πόσιμου νερού της Θεσσαλονίκης και την αντιμετώπιση εστιών ρύπανσης και μόλυνσης

Επιμελήθηκε το 1985 την έκδοση του Συλλόγου Φίλοι Λαογραφικού και Εθνολογικού Μουσείου Μακεδονίας με τίτλο «Θεσσαλονίκη 2300 χρόνια» και την έκδοση του ιδίου Συλλόγου με τίτλο «Τα λαϊκά Επαγγέλματα της Θεσσαλονίκης» Θεσσαλονίκη 1987.

Το 2002 επιμελήθηκε την έκδοση «ΛΕΥΚΩΜΑ» της Ε.Υ.Α.Θ. από φωτογραφίες που ανήκουν στο προσωπικό του αρχείο.

Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε περιοδικά της Θεσσαλονίκης με θέμα την ιστορία της ύδρευσης και έχει λάβει μέρος ως ομιλητής σε ημερίδες και συμπόσια του Δήμου Θεσσαλονίκης και του Βυζαντινού Μουσείου  Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε επίσης ως εισηγητής σε σεμινάρια περιβαλλοντικής εκπαίδευσης που οργάνωσαν τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας και άλλοι δημόσιοι φορείς της πόλης μας με θέμα πάντα το πόσιμο νερό.

Είναι μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου «Φίλοι Λαογραφικού και Εθνολογικού Μουσείου Μακεδονίας  - Θράκης» από το 1985. Επίσης ήταν μέλος του Δ.Σ. της «Παγκρήτιας Αδελφότητας Μακεδονίας» από το 1992 έως το 2001.

Ήταν ο επιστημονικός συνεργάτης στην παραγωγή ντοκιμαντέρ  Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ  ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ  της Μαρίας Οικονόμου 

Έκανε παραγωγή και παρουσίαση δίωρης ραδιοφωνικής εκπομπής με θέμα την παραδοσιακή μουσική και λαογραφία της πατρίδας του της Κρήτης σε τοπικό Ραδιοφωνικό σταθμό.

Είναι παντρεμένος με την Άρτεμη Παπαδοπούλου από το 1972 που εργάζόταν στο Α.Π.Θ. και έχουν τέσσερα παιδιά, τη Μαριάνθη, νομικό, το Μιχάλη, οικονομολόγο, την Ασπασία  πτυχιούχο του Πανεπιστήμιου Μακεδονία και τη Δανάη φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής στο Α.Π.Θ.

 

Ο Ιωάννης Ταμιωλάκης γεννήθηκε στο Γαρίπα Μονοφατσίου του Νομού Ηρακλείου  το 1946 όπου τελείωσε το δημοτικό σχολείο το 1958.

Πήρε το απολυτήριο γυμνασίου απο το Α γυμνάσιο ηρακλείου το 1964.

Απο το 1965 έως το 1967 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στην αεροπορία ώς χειριστής ασυρμάτου.

Συγχρόνως με την στρατιωτική του θητεία φοιτούσε στην υγειονομική σχολή Αθηνών απο όπου πήρε το πτυχίο τεχνολόγου ιατρικών εργαστηρίων απο το ΚΑΤΕΕ Θεσσαλονίκης.

Ο συγγραφέας και ιστορικός κ. Γιάννη Ταμιωλάκης ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, αλλά η ψυχή του έμεινε στην αγαπημένη του Γαρίπα.

Μόνο όταν έχεις παρελθόν, κοιτάζεις πίσω και το ψάχνεις, το ερευνάς και

σε γοητεύει όταν το γνωρίζεις. Σχεδόν πάντα το θαυμάζεις και πολλές φορές

το νοσταλγείς κιόλας. Όταν είμαστε παιδιά και ζουν εκείνοι που μπορούν να

μας δώσουν πληροφορίες, αδιαφορούμε σκεπτόμενοι ότι έχουμε όλη τη ζωή

μπροστά μας. Ύστερα, όταν έρθει η ζωή πίσω μας και ενδιαφερθούμε να

μάθουμε ποιες είναι οι ρίζες μας και πως βρεθήκαμε στη Γαρίπα, έχουν

πεθάνει όσοι μπορούσαν να μας πληροφορήσουν

“Η ιστορία της υδροδότησης της Θεσσαλονίκης είναι συνυφασμένη με την ιστορική πορεία της πόλης και ξεκινά τον 3ο μ. Χ. αιώνα, όταν ο ρωμαίος διοικητής Γαλέριος μεταφέρει το νερό των πηγών Χορτιάτη στη Θεσσαλονίκη. Έργο τεράστιο για την εποχή του, και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι όχι μόνο σώζεται, αλλά λειτουργεί μέχρι σήμερα! Όπως είναι γνωστό τα κανάτ, οι πέτρινοι αγωγοί νερού, αποτελούν μέχρι σήμερα μικρό κομμάτι του δικτύου υδροδότησης που φθάνει στο νοσοκομείο Παπανικολάου!” 

Το Μουσείο Ύδρευσης Θεσσαλονίκης βρίσκεται σην οδό 26ης Οκτωβρίου στην περιοχή Σφαγείων της Θεσσαλονίκης. Στεγάζεται σε κτήριο που παλιότερα χρησίμευε ως αντλιοστάσιο της Εταιρείας Ύδρευσης της Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) στην οποία και ανήκει. Σκοπός του μουσείου είναι η ενημέρωση των επισκεπτών τόσο σε θέματα που αφορούν την ιστορία της ύδρευσης, όσο και στη σωστή διαχείριση του νερού.

Η κατασκευή του αρχικού κτηρίου άρχισε το 1890 και ολοκληρώθηκε το 1894. Φτιάχτηκε εξ ολοκλήρου με δομικά υλικά από το Βέλγιο. Το Κεντρικό Αντλιοστάσιο λειτούργησε απρόσκοπτα έως το 1978. Το 1984 το Διοικητικό Συμβούλιο του τότε Οργανισμού Υδρεύσεως Θεσσαλονίκης αποφάσισε τη μετατροπή του σε μουσείο. Το 1987, μετά από πρόταση της 4ης Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού, χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο. Το 2000 ολοκληρώθηκε η αποκατάσταση των τριών κτιρίων του ιστορικού συνόλου μαζί με το μηχανολογικό τους εξοπλισμό και διαμορφώθηκε ο περιβάλλων χώρος συνολικής έκτασης 3.000 τ.μ.

Το μουσείο αποτελείται από δύο αίθουσες.Στην πρώτη ήταν η θέση του λεβητοστάσιου, που είχε δύο ατμοκίνητες μονάδες για την άντληση νερού την περίοδο από το 1892 ως το 1929. Στη δεύτερη αίθουσα ο επισκέπτης βλέπει τις αντλίες, τις πετρελαιομηχανές και τις ηλεκτρογεννήτριες που χρησιμοποιούνταν για την υδροδότηση της συμπρωτεύουσας ως το 1978.

Όλες οι μηχανές είναι αυθεντικές και λειτουργούν κανονικά.

1. Το κεντρικό κτίριο του αντλιοστασίου, με τα αντλητικά συγκροτήματα και τα ηλεκτροπαραγωγά ζεύγη σε λειτουργία (κεντρικό εκθετήριο). Εκεί βρίσκονται τα μηχανήματα κίνησης και παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, οι παλιοί ηλεκτρικοί πίνακες διανομής ρεύματος και τα μεγάλα αντλητικά συγκροτήματα που τροφοδοτούσαν με νερό ολόκληρη την πόλη της Θεσσαλονίκης ως το 1978. Στο χώρο εκτίθεται και μοντέλο σε λειτουργία που δείχνει την παλιά ατμομηχανή με την αντλία από την αρχική ακόμη φάση του αντλιοστασίου.
2. Η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων (παλιό λεβητοστάσιο), που περιλαμβάνει και τον εντυπωσιακό, αποκατεστημένο χώρο των παλιών ατμολεβήτων.
3. Το κτίριο διοίκησης, όπου λειτουργεί εξειδικευμένη βιβλιοθήκη για το νερό και τα υδραυλικά έργα και διατίθεται ένα μοναδικό αρχείο ιστορικών χαρτών, σχεδίων έργων ύδρευσης του 19ου και του 20ού αιώνα, καθώς και παλιές φωτογραφίες και σπάνια ντοκουμέντα από το πλούσιο αρχειακό υλικό της ΕΥΑΘ.
4. Το Πάρκο του Νερού, όπου εκτίθενται ιστορικά αντλητικά συγκροτήματα και αγωγοί νερού.